Është e kotë, besa, më mirë thënë, është e pamundur të debatosh me njerëz të bindur në injorancën e tyre. U them se pranimi i injorancës është gjysma e dijes. A më besojnë? Nuk e di. Prapëseprapë, ua them. E ndjeva obligim që karshi së mirës, të jap të bukurën. Shpeshherë, personave të dashur u jep këshilla të urta dhe ata mendojnë sikur po flet nga vetja për t’ua dhënë kurajën të vazhdojnë tutje. Ndërsa kur u jep kritika të ashpra, mendojnë sikur dëshiron t’i mposhtësh, t’ua ulësh vlerën e t’ua rrënosh themelet e suksesit.
Kjo botë, përveçse është e bukur dhe e shëmtuar në të njëjtën kohë, ka filluar të bëhet e çuditshme, e mbushur me egoizëm. Por ti jeton brenda kësaj bote të zymtë çudirash, kësaj tollovie qytetërimesh e civilizimesh, besimesh e kulturash, dhe ke vendosur të mos jesh pjesë e saj. Më intereson ta di si do t’ia arrish, jo si do t’ia dalësh. Nuk mund të jetosh në këtë botë pa qenë pjesë e saj. Ndërsa unë i takoj doemos kësaj bote. Me ose pa pëlqimin e dikujt, jam pjesë e saj e pandashme. Madje jam pjesë edhe e të këqijave, ndonëse nuk dëshiroj të jem. Por a është gjithçka e bardhë këtu? Padyshim që jo. Vetë prania e së zezës e dëshmon këtë. Që ekziston e keqja, e dobëta, e liga, nuk është pasojë e mungesës së së mirës, së bukurës, së fortës, por mungesë e njerëzve që i japin e i marrin këto cilësi, këto përjetime, këto urtësi.
E ëndrrat?
Ëndrrat realizohen duke filluar me punë, jo duke vazhduar me gjumë.
Të gjithë duan ndryshim,
por askush nuk dëshiron të jetë pjesë e ndryshimit.
Nëse ti jo, unë jo, kush pra?
Fragment nga libri ”Përtej syve”, (f.156, 2017)
