Fragment nga libri ”Çdo gjë e mirë e ka një fund”
Pse digjem?
Ah, që sa kohë nuk e paskam bërë pyetje vetës, mik. E bërë ti si thirrje. Sa herë them thirrje, thirrja me shpie në një ferrishtë kujtimesh të kaluara. Sa herë kam bërë thirrje e thirrjen se ka dëgjuar kush veç veshëve të mi. Sa herë kam mbetë si lis rrenjëdalë. Turravrap, pareshtur jam shteruar të them të vërteta mbi jetën, dashurinë, poezinë e këngën e thirrjet më janë bërë si ngarkesë, si deng veprash që më lënduan krahët shpeshherë. Me jatagan kam thyer kufij, të digjesha për dashurinë: – u dogja. Kalova male të thinjesha në pleqëri të pavetmuar: – si dhuratë gjeta vetminë.
E pjesshme ishte jeta, e përbotshme ishte dashuria, liridashëse ishte poezia, shtathedhur ishte kënga.
Related Post
Njëqind herë e kam shtendosur zemrën..
Njëmend, pse-ja e ka goditur shpirtin me një bridullë të mprehtë. Nëpër çapinën e katundit, asnjëherë nuk kam ndërtuar ëndërra të mëdha. Çartalloz s’kam qenë, “a vol d’oise au” dhe brezlëshuar po. Kam ndjerë e djegë shumë ëndrra që të ndërtoja pareshtur ëndrra që mbijetojnë. Digjem për poezinë, siç digjej Mexhnuni për Lejlën. Lundroj në të, nuk bëj pazarllëqe, nuk shkruaj gomarllëqe. Poezia është dashuria ime e parë, i kam propozuar dhe martesë. Po pres të përgjigjet.
Vetmia
Vetmia e djegë njeriun, por dhe e kalit. Në gjitha skajet e botës, vetmia i mbyllë njerëzit për të nxjerrë lavdinë nga ata. Jemi vdekatarë, ndonjëherë abioz, të paaftë, të brishtë, të boshatisur e padhembshuri. Ndonjëherë melodia e dashurisë e dhimbjeve na rremben, shndërrohemi në të shumanshëm, padjallëzi, të çiltër e human. Çfar marr nga vetmia? Në vetmi digjem për dashurinë ndaj tjerëve, mallëngjehem, dënesë, gërryej gabimet nga lëkura, luftoj dobësitë, hapë dritare të jetës, mbyllë humbjet, lëkund ndërgjegjen, flakëroj të keqen, thyej dogmat, zgavroj, blej e shes, zhvesh të vërtetat nga gënjeshtrat, mendimet e papeshë i vë në sita mielli, këndoj këngë që dua, vallëzoj në melodinë e erës, pi kafe, kujtoj fjalët e s’ëmës, psheretij, qaj, qeshë, mbyll sytë e meditoj. Mbi të gjitha jetoj. Pra, digjem. Digjem në vetmi, por çdogjë që digjet nuk do të thotë që nuk mbetet. Digjet qiriu i Poetit, por jep dritë./Rimink
