Mesazh më i rëndësishëm sesa paradat e leckosura pa shije të maturës

Sot më ndaloi një prind në mes të rrugës, një zotëri shumë i respektueshëm.

Më pyeti a jam unë Perparimi. Po, i thashë, dora vet.

Tha, unë jam prindi i D. S’jemi takuar ndonjëherë mesa di, mirëpo djali më ta tregu për ty. Keni ndejt bashkë një ditë.

(Me D., po, kam qëndru afërsisht 1 orë në mes të rrugës sepse më ndaloi të më pyeste diçka. Pastaj ra llafi i përfundimit të maturës së vet e vazhdimit të studimeve. Dëshironte ta bënte një zgjedhje.)

Më ka ardhë mirë që i ke ndihmu për me zgjedhë fakultetin.

Pse, çka ka zgjedhë? – i thashë.

Mjekësinë, tha. Kurrë ma të sigurt në jetë, se kam pa për diçka. Më ka thënë që ti i ke thanë me shku në mjekësi.

Zgjedhjen e duhur e ka ba. Përveçse është i zoti për atë punë, më e rëndësishmja edhe e do atë drejtim! – i thashë.

Më ftoi për kafe e bisedë por isha duke mbërritë një takim tjetër. E lamë për herë tjetër, dikur.

E kështu,

tek D., kam parë kapacitet të jashtëzakonshëm dhe dëshirë të madhe për kuptime të zgjeruara në kimi, biologji e lëndë tjera natyrore. Përtej kësaj shihja tek ai një njeri empatik, durimtar, të respektueshëm dhe të përgjegjshëm, tej mase.

Lexonte shumë. Fliste rrjedhshëm e qartë. Veç kësaj, i gatshëm me mësu gjëra të ndërlikuara, serioz dhe i qetë në situata të rënduara. E donte mjekësinë si opsion kryesor, mirëpo drejtimet tjera ia turbullonin paksa udhën e zgjedhjeve. Shumica nga drejtimet tjera, i lidheshin me jetën materiale, përfitimet prej tyre, mundësinë për përfitime të mëdha ose konsideratën “zgjedhje e mirë”.

Mësimdhënësit këtë punë e kanë. Udhët e turbulluara me i qartësu. Shpirtrat e trazuar me i qetësu. Kësisoji, biseduam pa presion me të e shumë shoqërisht.

U lumturova kur dëgjova diçka të tillë.

Më dha vullnet të madh.